آشنایی با ساز عود یا بربط

مجموعه: هنر و هنرمند

آشنایی با ساز عود یا بربط
عود یا بربط و یا رود از جمله معمول‌ترین سازهای موسیقی ایران قدیم است با ظاهری به شکل گلابی، از جنس چوب در خت توت یا آبنوس با کاسه طنینی بزرگ و دسته کوتاه
ساز عود در گروه سازهای زهی - زخمه‌ای قرار می‌گیرد، طول آن تقریبا 85 سانتی متر است و هنگام نواختن به صورت افقی روی ران پا گذاشته می‌شود.این ساز در حقیقت‌ نوعی‌ سمبل‌ تاریخی‌ برای‌ سازهای‌ ایرانی‌ به شمار می‌آید و از آن در موسیقی سنتی خاورمیانه و شرق آفریقا استفاده می‌شود.
عود دارای دسته ای کوتاه و کاسه‌ای نسبتاٌ بزرگ به شکل گلابی است و بر خلاف سازهای زهی- زخمه‌ای دیگر ایران فاقد پرده بندی بوده و دارای ۱۰ تا ۱۳ سیم است.چون سطح ساز بربط از چوب پوشیده شده بود، اعراب آن را عود نامیدند.(العود در زبان عربی به معنای چوب است). این واژه در اصل عربی شده واژه رود فارسی می‌باشد که هم نام دیگر بربط است و هم به معنای سیم در سازهای زهی می‌باشد.
بربط امروزه نقش بسیار کمتری در موسیقی ایرانی دارد. عود عربی بر خلاف بربط ایرانی از اصلی‌ترین سازهای موسیقی عربی است. این ساز پس از اینکه به اروپا برده شد، نام لوت بر آن نهادند. واژه لوت از نگارش کلمهٔ العود به وجود آمده و به تدریج به لوت تبدیل شده است.کلمه بربط در واقع از دو واژه «بر» و«بط» تشکیل شده به معنی «مانند بط» و بط به معنی مرغابی است. در کل شکل این ساز به مرغابی تشبیه شده چون سینهٔ جلو داده و گردن کوچکی دارد.دیدگاه دیگر این واژه را برگرفته از نام «باربد» نوازنده رود در دربار خسرو پرویز می‌داند. این واژه به صورت بربت نیز نوشته شده است.

در قدیم بربط را دو نوع به حساب می‌آوردند: یکی‌ بربط‌ با کاسه‌ بزرگ‌ و دستهٔ کوتاه‌ و دیگری با کاسه کوچک‌ اما دسته‌ بزرگ.امروز به‌ اشتباه‌ ساز دسته‌ بلند را بربط‌ و ساز دسته‌ کوچک‌ را عود می‌نامند.
بربط یا عود، بم‌ترین صدا را در بین سازهای زهی دارد. صدای بربط بم، نرم و در عین حال گرم و جذاب و نسبتاً قوی است. این ساز هم در تک‌نواز و هم‌ در گروه‌نوازی مورد استفاده قرار می‌گیرد.از جملهٔ‌ عود نوازان‌ معروف‌ می‌توان به‌ منصور نریمان، حسن‌ منوچهری، محمود رحمانی‌ پور، اکبر محسنی، عبدالوهاب‌ شهیدی، ارسلان‌ کامکار، حسین بهروزی‌نیا، محمد فیروزی‌ و جمال‌ جهانشاه‌‌ اشاره‌ کرد.
از عود نوازان معروف خطه جنوب کشور استادانی چون؛ علی محبوب، علی میرشکال، محمد رفیع اشعری، محمد منصور وزیری از جزیره قشم و حسین وفادار از بندر عباس چهره شاخص هستند.همچنین عودسازانی چون؛ برادران محمدی، محمد اژدری، عرفاتی، مانی جفرودی، عابدینی، ملکشاهی و نریمان آبنوسی در ساخت عود تبحر دارند.
قسمت‌های مختلف عود عبارتند از:
کاسه طنینی و صفحه رو: این قسمت به شکل گلابی است و از طول به 2 قسمت مساوی تقسیم شده و از ترک‌های چوبی متعدد به هم پیوسته تشکیل شده است. صفحه روی بربط از جنس چوب است که به منظور صدادهی بهتر از چوب کاج استفاده می‌شود. دو دایره کوچک و یک دایره بزرگتر مشبک از جنس استخوان برای خرج صدا از کاسه روی صفحه تعبیه شده است و خرک در پایین صفحه قرار می‌گیرد.
پل: در 5 نقطه از صفحه به طرف داخل کاسه، پل‌هایی افقی متصل به صفحه وجود دارند که از تغییر شکل یافتن صفحه جلوگیری می‌کنند.
خرک و سیم‌گیر: خرک بربط قطعه‌ای چوبی به طول تقریبی 10 سانتی متر است که در قسمت پایین کاسه قرار می‌گیرد و روی آن شیارهای کم عمقی و ترها ایجاد شده‌اند. در ساخت برخی بربط ها، وترها به سیم‌گیری که در انتهای بدنه کاسه است وصل می‌شوند و در برخی دیگر، خرک وظیفه سیم‌گیر را نیز به عهده دارد، به این صورت که وتر روی سوراخ‌هایی که روی وتر قرار دارند گره می‌خورند و به طرف گوشی‌ها می‌روند. معمولا خرک را مستقیما روی صفحه نمی‌چسبانند و بین خرک و صفحه، تکه‌ای چوب یا صدف قرار می‌دهند.

دسته: بربط دارای دسته کوتاه چوبی، تقریبا به اندازه یک سوم طول کاسه و قطر حدود 10 سانتی‌متر است. در قدیم روی دسته بربط دستان‌بندی می‌شد ولی امروزه دسته این ساز فاقد دستان بندی است.
سر پنچه: سرپنجه یا جعبه گوشی‌ها محفظه‌ای است تو خالی که در ابتدای طول دسته قرار دارد و کمی متمایل به طرف عقب ساخته می‌شود. سر پنجه محل قرار گرفتن گوشی‌هاست و در هر طرف 5 گوشی قرار دارد.

شیطانک: قطعه چوب باریک و کم ارتفاعی است به عرض دسته و ار تفاع حدود یک میلی‌متر بین دسته و سر پنجه قرار می‌گیرد و وترها از درون شیار های کم عمق آن عبور می کنند.
تعداد و جنس وترها: بربط دارای 10 وتر است که 2 به 2 با هم همصدا کوک می‌شوند. در بعضی بربط‌ها بم‌ترین وتر را تکی می‌بندند و بیشتر برای صدای واخوان در نظر گرفته می‌شود. جنس وترها از زه (روده تابیده گوسفند) یا ابریشم تابیده با روکش فلزی و یا سیم‌های نایلونی با ضخامت‌های مختلف است.
وسعت: وسعت معمول صدای بربط حدود 2 اکتاو است که به علت کوتاهی دسته ساز، حدود یک اکاو و نیم از منطقه صوتی وسط، صدادهی بهتری دارد.
مضراب: جنس مضراب بربط از پر پرندگان بزرگ یا پلاستیک نرم است که با انگشتان دست راست گرفته می‌شود.

منبع:hamshahrionline.ir



از دنیای هنر و هنرمندان بیشتر بدانید

• آشنایی با ساز دو تار
• آشنایی با ساز ماندولین
• آشنایی با ساز چُگور (قوپوز)
• معرفی ساز نقاره
• معرفی ساز نی
• معرفی سبک های گیتار

بیوگرافی زنده یاد جلیل شهناز ،یکی از سرشناس‌ترین نوازندگان تار و سه تار

مجموعه: هنر و هنرمند

بیوگرافی جلیل شهناز + تصاویر جلیل شهناز
زادروز : ۱ خرداد ۱۳۰۰ در اصفهان
درگذشت: ۲۷ خرداد ۱۳۹۲ (۹۲ سال)
سبک‌ها: موسیقی سنتی ایرانی
کار(ها): نوازنده
ساز(ها): تار
جلیل شهناز (زادهٔ ۱۳۰۰ در اصفهان– درگذشتهٔ ۲۷ خرداد ۱۳۹۲ در تهران)، یکی از سرشناس‌ترین نوازندگان تار و سه تار سدهٔ اخیر در ایران بود.
زندگینامه جلیل شهناز
جلیل شهناز، در سال ۱۳۰۰ در اصفهان به دنیا آمد. تقریباً همه اعضای خانواده وی با موسیقی آشنایی داشتند و در رشته‌های مختلف هنر از جمله تار، سه‌تار، سنتور و کمانچه به مقام استادی رسیدند. پدرش «شعبان خان» علاقه وافری به موسیقی اصیل ایرانی داشت و علاوه بر تار که ساز اختصاصی او بود، سه‌تار و سنتور هم می‌نواخت. عموی او غلامرضا سارنج هم از نوازندگان کمانچه بود.

استاد جلیل شهناز

جلیل شهناز، از کودکی به موسیقی علاقه‌مند شد و نواختن تار را در نزد عبدالحسین شهنازی و برادر بزرگ خود حسین شهناز که به خوبی ساز می‌نواخت، آغاز کرد. پشتکار زیاد و استعداد شگرف جلیل به حدی بود که در سنین جوانی از نوازندگان خوب اصفهان شد.
در کتاب «موسیقی‌دانان ایرانی» نوشته پژمان اکبرزاده آمده است: «شهناز نوازندگی در رادیو اصفهان را از سال ١٣٢٨ آغاز کرد و در سال ١٣٣٦ به دعوت سازمان رادیو به تهران آمد و در برنامه های گوناگونی مانند برنامه گلها، ارکستر حسین یاحقی و ... به عنوان تکنواز و همنواز به فعالیت پرداخت.

وی همچنین در گروه "یاران ثلاث" (همراه با تاج اصفهانی و حسن کسایی) و گروه "اساتید موسیقی ایران" کنسرت های بسیاری را در داخل و حارج از ایران اجرا نمود. شهناز در برنامه های جشن هنر شیراز نیز حضوری فعال داشت.»

استاد جلیل شهناز

این نوازنده تار در طول زندگی هنری خود با هنرمندان والای کشور از جمله فرامرز پایور، حبیب الله بدیعی، پرویز یاحقی، همایون خرم، علی تجویدی، منصور صارمی، رضا ورزنده، امیر ناصر افتتاح، جهانگیر ملک، اسدالله ملک، حسن کسائی، محمد موسوی، تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، محمودی خوانساری، عبدالوهاب شهیدی، اکبر گلپایگانی، حسین خواجه امیری و محمد رضا شجریان همکاری داشته‌است.
وی در دههٔ ۱۳۶۰ همراه با فرامرز پایور (سنتور)، علی اصغر بهاری (کمانچه)، محمد اسماعیلی (تنبک) و محمد موسوی (نی) «گروه اساتید» را تشکیل داد و با این گروه، مسافرت‌های متعددی به کشورهای اروپایی، آسیایی و آمریکا داشت.

استاد جلیل شهناز

وی در سال ۱۳۸۳ به عنوان چهره ماندگار هنر و موسیقی برگزیده شد. همچنین در ۲۷ تیر سال ۱۳۸۳، مدرک درجه یک هنری (معادل دکترا) برای تجلیل از یک عمر فعالیت هنری به جلیل شهناز اهدا شد.
در سال ۱۳۸۷، محمدرضا شجریان، گروهی که با آن کار می‌کرد را به افتخار جلیل شهناز، گروه شهناز نام گذاشت.
جلیل شهناز، علاوه بر نواختن تار، که ساز اختصاصی اوست، با نواختن ویولون، سنتور و تمبک نیز آشنایی داشت. معروف است که او در شیوه نوازندگی می‌تواند با ساز خود علاوه بر نواختن، آواز هم بخواند.
درباره شیوه نوازندگی جلیل شهناز
«شهناز موسیقی ایران»، با استفاده از تکنیک‌های برجسته در شیوه تارنوازی توانست بسیاری از ردیف‌های موسیقی سنتی ایران را با تار بنوازد که از جمله نواختن در مایه دشتی و دشتستانی است که بسیار با ارزش است.

استاد جلیل شهناز

در آیین نکوداشت استاد جلیل شهناز و زنده یاد درویش خان در فرهنگسرای هنر در سال ۱۳۸۵ گفته شده است:
استاد حسن کسائی: شناخت موسیقی کار هرکسی نیست. همه موسیقی را گوش می‌دهند و دوست می‌دارند اما کسی که سره را از ناسره تشخیص بدهد و بتواند درک مقاماتی را که استاد شهناز نواخته‌اند داشته باشد بسیار نادر است. همه ساز می‌زنند و همه خوب ساز می‌زنند ولی قدرت نوازندگی و محفوظات و لحظات موسیقی که آقای شهناز می‌دانند و اجرا کرده‌اند، چیزی که در دست همگان باشد نیست. یعنی ردیف موسیقی ایران نیست. قدرت آقای شهناز در جواب دادن و دونوازی خارق العاده‌است. من ۶۰ سال با ایشان همنوازی کرده‌ام و ساز بنده با ساز شهناز گره خورده‌است.

استاد جلیل شهناز

استاد محمدرضا شجریان: ساز شهناز در من زندگی می‌کند و من با ساز شهناز زندگی می‌کنم. من تنها خواننده‌ای هستم که خودم را شاگرد جلیل شهناز می‌دانم. ساز این نوازنده بی بدلیل، یک ساز آوازی است؛ برخلاف دیگر نوازنده‌ها که ۸۰ درصد سازی می‌زنند و فقط ۲۰ درصد آوازی. جلیل شهناز به بیان واقعی در نوازندگی تار رسیده است؛ چرا که در گیرودار ردیف و تقلید از دیگران نماند و مانند آبشاری خروشان در جریان است.
داریوش پیرنیاکان: جلیل شهناز هنرمندی است که زاوایای بسیاری در سازش نهفته‌است. وی علاوه براشراف کامل بر ردیف و رموز آن، ویژگی منحصر به فردی دیگری نیز داشت. جواب آوازهای شاهکار و بی نظیر، استفاده از تمام امکانات ساز، نواختن بسیاری از گوشه‌های مهجور، رعایت جمله‌بندی در نوازندگی از جمله ویژگی‌های نوازندگی جلیل شهناز است.
استادپرویز یاحقی:شهناز دفتر تار بستسازمان پسش آهنگی استان مرکزی درگذشت استاد جلیل شهناز را به همه هنردوستان موسیقی دانان و اهل فرهنگ تسلیت عرض مینماید.

استاد جلیل شهناز

درگذشت
جلیل شهناز پس از یک دوره بیماری صبح روز دوشنبه ٢٧ خرداد ١٣٩٢ در بیمارستان دی درگذشت. محمدرضا شجریان پس از درگذشت استاد فرمودند: استاد جلیل شهناز در من شور و عشق آفرید و من با صدای تار شهناز بدین جارسیدم و کلمۀ شهناز فقط لایق شهناز و استاد جلیل شهناز را بسان حافظ که تکرار ناشدنی‌ست خواند.

استاد جلیل شهناز

آثار
- آلبوم "عطرافشان" (همراه با تمبک محمد اسماعیلی)."زبان تار" (تا تمبک جهانگیر ملک)...
- کتاب "گل های جاویدان" (پانزده قطعه برای تار و سه تار). نت نگاری: هوشنگ ظریف. انتشارات سرود، تهران، 1379.
آلبوم (های) آواز و تصنیفهای ایرانی، نوبهار، ره آورد، راز، آواز شهناز، باغ نوا، بیات ترک، چهارمضراب، صد سال تار، مهر، دفتر تار، افتخار آفاق، عشق و زندگی، نوید بهاری، شور و زندگی، تار سولو، تار و ترمه، یاران زنده رود، شهناز شهنواز و... از جمله آثار جلیل شهناز است.

منبع:fa.wikipedia.org



از دنیای هنر و هنرمندان بیشتر بدانید

• بیوگرافی بهنام صفوی +عکس
• بیوگرافی حسین ابلیس
• بیوگرافی رخشان بنی اعتماد
• بیوگرافی رضا پیشرو
• بیوگرافی شهاب رمضان+تصاویر شهاب رمضان
• بیوگرافی علی عبدالمالکی

معرفی ساز نقاره

مجموعه: هنر و هنرمند

معرفی ساز نقاره
ساز نقاره یا ناقاره یک نوع ساز می باشد که در ایام قدیم هنگام جنگ آنرا می نواختند.نقاره انواع مختلفی دارد و در مناطق مختلفی از ایران بکار می رود مثل نقاره خطه شمال کشور ,نقاره سنندج , نقاره فارس .
ناقاره از دو طبل کاسه مانند درست شده که کاسه ی بزرگتر صدای «بم» و کاسه کوچیکه صدای «زیر» می‌دهد. کاسه‌های نقاره(ناقاره) را از مس یا سفال درست می‌کنند و روی آن پوست گاو و یا گوسفند می‌کشند. برای نواختن ساز نقاره معمولاً آن رابر روی پایه‌ای مخصوص سوار می‌کنند، در مجالس خانگی یا مشابه، ساز را بر روی قطعه فرشی قرار می‌دهند و با دو ترکه‌ی نازک چوب بر روی آن می‌کوبند.

تاریخچه ساز نقاره
نقاره در زمانهای قدیم، هم در مواقع جنگ به کار می‌رفت و هم در مواقع صلح، به این معنی که به هنگام نبرد یک ساز رزمی محرّک و شورآفرین بوده که آن را بر کوهان شتر می‌بستند و نقاره‌چی‌ها سوار بر شتر شده و در میدان جنگ می‌نواختند و در موقع صلح به عنوان یک ساز بزمی در سورها و میهمانی‌ها، بر گردن می‌آویختند یا در محل‌های معینی روی جایگاه قرار می‌دادند و می‌نواختند.
فضل بن روزبهان خنجی در کتاب مهمان‌نامه بخارا، در حالات محمدخان شیبانی، سلطان ماوراءالنهرکه مشهد و ناحیه طوس را تصرف کرده بود، می‎نویسد:
«سلطان تصمیم گرفت به زیارت امام رضا برود، از این رو، با اعیان لشکر خود و قاضیان و محتشمان عازم مشهد گردید. من با گروهی قبلاً به مشهد رفتیم و در آن جا مراسم استقبال را فراهم کردیم. بر فوق بارگاه حضرت، محلّی که نقاره نوبت حضرت امام می‎زنند، جماعت نقاره‎چیان اردوی همایون و نفیرچیان ایستاده، مترصّد آن که چون موکب همایون برسد نقاره بکوبند و نفیر نوازند….»
از این متن معلوم می‎شود که در قرن نهم و دهم، نقاره نواخته می‎شده و جایی هم در بلندی برای نقاره‎زن هااختصاص داشته‌است.
در روزگاران پیشین، استفاده از شیپور و نقاره در دربار شاهان معمول بود و هر بامداد و شبانگاه، در کاخ‎ها و قصرها و محل‎های اقامت حاکمان و امیران در شهرها و بیابان‎ها نقاره می‎زدند و مردم را احضار و یا مرخص می‎کردند و طبل نواختن و شیپور زدن، نشان حاکمیت و اقتدار شاهان به شمار می‎رفته‌است.
در ایران، نواختن طبل و نقاره، تا زمان قاجاریه ادامه داشت و حاکمان هم در مراکز استان‎ها به هنگام معینی از آن استفاده می‎کردند و در مناطق شرقی کشور حتی تا اوایل قرن حاضر نیز معمول بود.
انواع نقاره
ناقاره به انواع و اندازه‌های مختلف و در نقاط مختلف ایران وجود دارد.
نقاره‌ی شمال (گیلکی) :
از دو کاسه‌ی سفالی که یکی کوچکتر از دیگری می‌باشد تشکیل شده، این ساز رو معمولاً با چوب و در موقع لزوم با دست می‌نوازند.انداره این ساز به این صورته که قطر دهانه ی کوچک معمولاً ۱۶ و دهانه ی بزرگ ۲۲ سانتیمتره.
نقاره‌ی سنندج :
از نوع شمالی کمی بزرگتره، بعضی وقتها به اسب میبندن و نوازنده سوار بر اسب با دست شروع به نواختن میکنه.
نقاره‌ی فارس :
مثل دوتای قبلی جفتی، ولی با اختلاف زیادتری در اندازه. قطر دهانه ی کوچک ۲۲ و دهانه ی بزرگ ۳۹ سانتیمتر و شکل آن نیز خمره‌ای فشرده‌است.
نقاره‌ خانه

نقاره خانه امام رضا

نقاره‌خانه چنانکه پیداست این نام از دو کلمه  نقاره  و  خانه  ترکیب شده‌است و به محلی که در آن  نقاره نوازند اطلاق می‌شود.به نقاره‌خانه  نوبت خانه  یا  کوس خانه  هم می‌گفتند و به نوازنده‌های نقاره «نوبت نواز» و «نوبت زن» می‌گویند.

نقاره‌خانه پیشینه‌یی بسیار قوی دارد و از روزگار باستان در ایران معمول بوده‌است. و در پایتخت‌ها و شهرهای والی‌نشین به حکام این امتیاز داده می‌شد که نقاره‌خانه داشته باشند. در طلوع و غروب آفتاب گردهی نوازنده در محل بلندی گرد می‌آمدند و نقاره می‌نواختند و در واقع با نواختن نقاره، خورشید مظهر حیات و روشنائی و  مهر  را استقبال و یا بدرقه می‌کردند.
در نقاره‌خانه سازهایی مثل  کرنا  و  سرنا  هم نواخته می‌شود که این همنوازی، صبح و شام، برای استقبال از خورشید و بدرقه ی بوده‌است. هنوز هم در مکانهای متبرکه مثل حرم علی بن موسی‌الرضا، شاهچراغ نقاره‌خانه وجود دارد که در مواقع خاص نواخته می‌شود.
براساس اسناد رسمی و تاریخی موجود در مرکز اسناد رسمی و نسخ خطی کشور، تاریخچه نقاره‌زنی در حرم علی بن موسی‌الرضا به ۴۱۷سال پیش باز می‌گردد که بیشتر سندهای مربوط به نقاره‌خانه حرم مطهر از دوره قاجاریه بر جای مانده‌است.
قدیمی‌ترین سند مربوط به نقاره‌خانه حرم مربوط به سال ۱۰۱۲ هجری قمری و براساس اسناد معتبر حکومتی، نقاره‌خانه حرم در دوره قاجاریه همزمان با رسمیت یافتن مجموعه آستان قدس رضوی، سر و سامان می‌یابد که البته از دوره‌های زمانی مختلف در این خصوص اسناد پیوسته موجود نیست.در مرکز اسناد آستان قدس رضوی بیش از ۶ میلیون سند وجود دارد که از این تعداد نزدیک به ۸۰۲ سند قدیمی مربوط به نقاره‌خانه حرم مطهر است.

منبع:teeteel.notkade.com



از دنیای هنر و هنرمندان بیشتر بدانید

• آشنایی با ساز دو تار
• آشنایی با ساز عود یا بربط
• آشنایی با ساز ماندولین
• آشنایی با ساز چُگور (قوپوز)
• معرفی ساز نی
• معرفی سبک های گیتار

بیوگرافی استاد نقاش اسماعیل آشتیانی

مجموعه: هنر و هنرمند

معرفی استاد نقاش اسماعیل آشتیانی
اسماعیل آشتیانی فرزند شیخ‎ مرتضی آشتیانی در سال ۱۳۱۰ هجری‌قمری (حدود سال ۱۲۷۱ شمسی) در یک خانوادة روحانی متولد شد، وی آموزش علمی خود را در مدارس حوزوی و دارالفنون به انجام رساند. استعداد و دلبستگی به هنر نقاشی، از کودکی در وی آشکار گردید ولی چون او از یک خاندان روحانی‎ بود، اشتغال به نقاشی و پیوستن به جرگة هنرمندان، نوعی سنت‎شکنی به شمار می‎آمد. اسماعیل؛ سرانجام علی‌رغم مخالفت‌های بسیار، به عالم هنر پیوست.
اسماعیل آشتیانی در ابتدا، با استفاده از تصاویر شاهنامة فردوسی و نسخه‎برداری از آنها، آثاری تقلیدی خلق‎کرد ولی از این نوع فعالیت‌ها راضی نبود و در جستجوی هدفی والاتر بود. سرانجام آشتیانی، هدف خود را در مدرسة صنایع مستظرفه (مدرسه کمال‎الملک) یافت و در این مدرسه از اساتید نقاشی نظیر مصوّرالممالک ذوالفقاری، حاج میرزا ‎آقا نقاش‎باشی و شیخ‎المشایخ و نهایتاً استاد کمال‎الملک بهره‌مند شد.

پشتکار و دلبستگی و توانایی آشتیانی در فراگیری به حدی بود که توانست دورة پنج سالة مدرسه را در ۳ سال به پایان ببرد و شاگرد اول مدرسه شود. وی در سال ۱۳۳۵ قمری (حدود سال ۱۲۹۶ شمسی) از سوی استاد کمال‎الملک، ابتدا به معلمی مدرسه و اندکی پس از آن به معاونت مدرسه برگزیده شد و پس از بازنشستگی کمال‎الملک، در ۱۳۰۷ شمسی به ریاست مدرسه انتخاب گردید.
در سال‌های مدیریت استاد آشتیانی، آموزش دروسی نظیر مینیاتورسازی، تذهیب، کالبدشناسی، تاریخ هنر، ریاضیات و قواعد مناظر و مرایا (اصول طراحی و نقاشی و پرسپکتیو) به دروس مدرسه افزوده شد و کتابخانه‎ای برای مدرسه افتتاح گردید. مدیریت او در مدرسة صنایع مستظرفه چندان به درازا نکشید، زیرا وی در ۱۳۰۹ شمسی به اروپا سفر کرد.

استاد آشتیانی در این سفر که بیشتر به قصد بررسی و کسب تجربه انجام گرفت، به درخواست شرکت فیلمبرداری «اوفا» در آلمان از برخی هنرپیشگان معروف آن شرکت تک چهره‎هایی تهیّه کرد که بسیار مورد توجّه قرار گرفت و منجر به پیشنهاد استخدام در آن شرکت و اقامت دائم در آلمان شد ولی آشتیانی نپذیرفت و به ایران بازآمد.

استاد پس از بازگشت به تهران، در مدرسة دارالفنون، دانشکدة ادبیات و دانشسرای عالی به تدریس پرداخت. خدمات استاد اسماعیل آشتیانی در مدیریت مدرسة صنایع مستظرفه، تدریس در دارالفنون و دانشسرای عالی و کوشش‌های او در ترویج فرهنگ و هنر، سبب گردید که در ۱۳۲۵شمسی از سوی شورای عالی فرهنگ به او نشان درجة اول هنر و عنوان دکترای افتخاری اعطا گردد.

دکتر اسماعیل آشتیانی، در ۱۳۲۸ش با آنکه بیش از ۵۷ سال نداشت، به سبب خستگی جسمی و روحی به درخواست خود بازنشسته شد؛ اما کوشش هنری و فرهنگی وی پایان نپذیرفت و عضویت او در شورای عالی فرهنگ و هنرهای زیبا و انجمن ادبی فرهنگستان ادامه یافت. وی در این دوره در کارگاه شخصی خود، به پدید آوردن آثار تازه‌ای نظیر : تابلوهای تک چهرة ازخودش، نامه‎نویس، بهلول در خواب، پرنده‎های تیرخورده، نوازندة آکوردئون و … پرداخت.
از برجسته‎ ترین آثار او:
رؤیای حافظ، قهوه‎خانة سر راه و نامه‎نویس را می‌توان نام برد. آشتیانی در نگارگری طبیعت‎گرا و پیرو مکتب کمال‎الملک بود، وی بیشتر آثار خود را مستقیماً از روی طبیعت نقاشی می‎کرد. دقّتِ دیدِ هنری، قدرت طراحی، رنگ‌های متناسب و به کار گرفتن ذوق شاعرانه از ویژگی‌های نگارگری اوست.

گرچه بیشتر تابلوهای او رنگ روغنی است، اما در کار آبرنگ و سیاه قلم نیز توانا بود. این هنرمند برجسته، در شعر و ادب نیز دستی داشت و اشعار خود را با تخلص «شعله» به اهل ادب ارائه می‎کرد.
برخی از آثار وی در وادی شعر و ادب و پژوهش عبارتند از :
شرح حال و تاریخ حیات کمال‎الملک، دیوان اشعار، سفرنامة اروپا، اختراع الفبایی بر مبنای حروف فارسی برای اصلاح خط، مناظر و مرایا، ادعیة قرآن یا احسن‎الأدعیه، تصحیح دیوان منوچهری دامغانی، تصحیح دیوان امیرخسرو دهلوی، نماز در اسلام و منتخباتی از رباعیّات خیّام، ترانه‎های باباطاهر، صائب، حافظ.
سرانجام استاد اسماعیل آشتیانی، نگارگر، شاعر و ادیب معاصر ایرانی، روز پنجشنبه دهم اردیبهشت ۱۳۴۹ هجری‌شمسی برابر با ۲۴ صفر ۱۳۹۰ هجری‌قمری در تهران درگذشت. و پیکرش در صحن حضرت عبدالعظیم(ع) به خاک سپرده شد.

تأثیر روش و سبک هنری استاد کمال‎الملک در آثار استاد آشتیانی به گونه‌ایست که وی گاه در انتخاب موضوع تابلوها نیز از کمال‎الملک پیروی می‎کرد. تشابه دید و موضوع تابلوهای فالگیر و میرزاهادی خوشنویسِ کمال‎الملک، با تابلوهای قهوه‎خانه و نامه‎نویسِ آشتیانی از این نمونه‌ها هستند. استاد آشتیانی حدود یکصد تابلو خلق نمود که بخشی از آنها، توسط وی به کتابخانة مجلس شورای ملی واگذار گردید و تعدادی نیز در موزه‎ها و مجموعه‎های خصوصی و نزد خانوادة او نگاهداری می‎شود.

آثار وی در دوران زندگی و پس از درگذشت او در چندین نمایشگاه، نظیر نمایشگاه هنرهای زیبای ایران به کوشش انجمن روابط فرهنگی ایران و شوروی (۱۶ بهمن ۱۳۲۴ش تا ۱۰ فروردین ۱۳۲۵ش)، نمایشگاه آثار آشتیانی در انجمن ایران و امریکا (آبان ۱۳۳۳ش و اسفند ۱۳۴۹ش)، نمایشگاه آثار نقاشان ایرانی در باشگاه مهرگان (آبان ۱۳۳۳ش) و نمایشگاه آثار نقاشان نخبة معاصر ایران در مجلس شورای ملی (اسفند ۱۳۵۱ش) در معرض دید عموم گذاشته شده است. آخرین اثر نقّاشی این هنرمند ادیب، تک چهرة همسرش بود که ناتمام ماند.
منبع:Asemoni.com

بیوگرافی رضا یزدانی تصاویر رضا یزدانی

مجموعه: هنر و هنرمند

رضا یزدانی

بیوگرافی رضا یزدانی، خواننده پاپ و راک

رضا یزدانی خواننده، نوازنده، آهنگساز و هنرپیشه اهل تهران می‌باشد. رضا یزدانی از نوجوانی موسیقی کار می‌کند. تخصّص او در نواختن گیتار به‌ ویژه گیتار الکتریک می‌باشد. اشعار ترانه‌های انتخابی او بطور عمده درون‌مایهٔ اجتماعی و نوستالژیک هستند.

بیوگرافی رضا یزدانی+تصاویر رضا یزدانی
رضا یزدانی در سال 1352 در شهر تهران به دنیا آمد. رضا یزدانی خواننده، نوازنده، آهنگساز و بازیگر سینما است. وی از نوجوانی موسیقی کار می‌کند و تخصص او در نواختن گیتار خصوصاً گیتار الکتریک می‌باشد. سبک خواندن رضا یزدانی راک بوده که با شیوه‌ای جدید موسیقی راک را به صورتی کاملاً خاص ایرانیزه و باب طبع ایرانی‌ها کرده‌ است.
اشعار ترانه‌های رضا یزدانی عمدتاً درون مایه اجتماعی داشته که با صدای خش‌دار و حماسی او سبکی خاص را در موسیقی داخل کشور رقم زده است.

رضا یزدانی موسیقی حرفه‌ای را در ۲۵ سالگی با آهنگسازی و خوانندگی برای تأتر دادگاه جنجال برانگیز در سال ۱۳۷۷ شروع کرد و بعد از آن نیز آهنگسازی و خوانندگی تئاتر اگر باران بخواهد را در سال ۱۳۷۸ انجام داد.
رضا یزدانی یک سال بعد توانست اولین آلبوم خود را به نام شهر دل به بازار موسیقی روانه کند. این آلبوم شامل اجرای اشعار مولانا با آهنگسازی یزدانی بود.در سال ۱۳۸۲ و پس از آشنایی با یغما گلرویی طی همکاری مشترک با او آلبوم پرنده بی پرنده که در ابتدا کپ نکنید نام داشت را روانه بازار کرد.

رضا یزدانی،خواننده و نوازنده ایرانی

رضا یزدانی خوانندگی و آهنگسازی برای سینما را در سال ۱۳۸۳ با کار در فیلم‌های مسعود کیمیایی شروع کرد. حکم، رئیس و محاکمه در خیابان از جمله فیلم‌هایی هستند که رضا یزدانی در آن‌ها فعالیت داشته‌است، و برای تلویزیون خواندن تیتراژ مجموعه مرگ تدریجی یک رویا را بر عهده داشت. رضا یزدانیهمچنین برای سریال قلب یخی هم چند اهنگ (از جمله تیتراژ) خوانده‌است.

از جمله فعالیت‌های رضا یزدانی می‌توان به نقش آفرینی وی در فیلم سینمایی طهران تهران به کارگردانی مشترک داریوش مهرجویی و مهدی کرم پور نام برد که کار موسیقی آن فیلم نیز بر عهده وی بوده‌است.رضا یزدانی همچنین در فیلم سینمایی اینجا تاریک نیست به کارگردانی محدرضا خاکی نیز ایفای نقش کرده‌است.
پس از انتشار آلبوم هیس، یزدانی شروع به اجرای چندین کنسرت در تهران و دیگر شهرها کرد که در کنسرت مربوط به ۲۶ اسفند ماه ۱۳۸۹ با اجرای حماسی ترانه خلیج فارس تمامی تماشاچیان را به ایستادن در سالن وا داشت.

 جدیدترین عکس های رضا یزدانی

آلبوم‌های رضا یزدانی:
شهر دل (۱۳۷۹)
پرنده بی پرنده (۱۳۸۲)
هیس (۱۳۸۵)
ساعت ۲۵ شب (۱۳۸۹)
ساعت فراموشی (۱۳۹۰)
خاطرات مبهم (۱۳۹۱)
ساعتا خوابن (۱۳۹۲)
سلول شخصی (۱۳۹۳)
"نوستالژی (تصویری)" (۱۳۹۴)
دوئل در آینه (۱۳۹۵)

برخی از فعالیت‌ها و افتخارات رضا یزدانی:
- آهنگسازی و خوانندگی تئاتر "دادگاه جنجال برانگیز" / سال 1377
- آهنگسازی و خوانندگی تئاتر "اگر باران بخواهد" / سال 1378
- انتشار آلبوم "شهر دل" / 1379
- انتشار آلبوم "پرنده بی پرنده" سال / 1382
- آهنگسازی، حضور و خوانندگی فیلم سینمایی "حکم" به کارگردانی مسعود کیمیایی / 1383
- برنده‌ تندیس حافظ جشن سینمایی دنیای تصویر برای ترانه‌ی فیلم حکم / 1384
- انتشار آلبوم هیس سال / 1385
- خواننده‌ی برگزیده‌ی جشن وبلاگ پارسی (پرشین بلاگ و محیط زیست) برای اجرای ترانه برج / 1385
- اجرای ترانه‌ی دوست در جشن خانه سینمای سال 1386 آهنگساز فردین خلعتبری
- آهنگسازی، حضور و خوانندگی فیلم سینمایی "رییس" به کارگردانی مسعود کیمیایی/ 1386
- آهنگسازی و حضور و خوانندگی فیلم سینمایی "چهره به چهره" به کارگردانی علی ژکان / 1386
- خوانندگی تیتراژ سریال "مرگ تدریجی یک رویا" به کارگردانی فریدون جیرانی و آهنگسازی کارن همایونفر / 1387
- خوانندگی ترانه بگو تهران با آهنگسازی فردین خلعتبری و شعر و نماهنگ رامین فاروقی / 1387
- اجرای ترانه‌ی بگو تهران اختتامیه جشنواره‌ی فیلم شهر همراه با ارکستر بزرگ، آهنگساز فردین خلعتبری / 1388
- خوانندگی و آهنگسازی ترانه‌ی فیلم "آبی استقلالی" / سال 1388
 - برنده‌ی تندیس حافظ جشن سینمایی دنیای تصویر برای دومین بار برای سریال مرگ تدریجی یک رویا / 1388
- خوانندگی ترانه‌ی تیتراژ فیلم محاکمه در خیابان به کارگردانی مسعود کیمیایی / 1388
- اجرای ترانه‌های برگزیده خود در جشن سینمایی تلویزیونی (دنیای تصویر) / اسفند 1388
- خوانندگی تیتراژ فیلم سینمایی "گام‌های معلق" به کارگردانی شهرام شاه‌حسینی / پخش سال 1388 از شبکه 3 سیما
- بازی در نقش اصلی فیلم "طهران تهران" به کارگردانی مشترک داریوش مهرجویی و مهدی کرم‌پور / (اکران بهار 1389)
- خوانندگی و نقش اصلی فیلم "اینجا تاریک نیست" به کارگردانی محمد رضا خاکی/ 1389
- خوانندگی تیتراژ فیلم سینمایی "کیفر" به کارگردانی حسن فتحی / 1389
- خوانندگی تیتراژ سریال قلب یخی با آهنگ کارن همایونفر و شعر یغما گلرویی / 1389
انتشار آلبوم "ساعت 25 شب" / مهرماه 1389
- اجرای ترانه در پنجمین جشن منتقدین و نویسندگان سینمای ایران / خرداد 1390
- اجرای ترانه هایی از استاد نوری در اولین یادمان استاد محمد نوری (تالار وحدت) / تیر 1390
- برنده‌ی تندیس حافظ جشن سینمایی دنیای تصویر برای سومین بار برای ترانه فیلم طهران تهران / مرداد 1390
- انتشار آلبوم "ساعت فراموشی" / آبان 1390
- آهنگسازی و خوانندگی در نمایش کمی بالاتر / دی و بهمن1390

- انتشار آلبوم تصویری «نوستالژی» / شهریور ۱۳۹۴
- خوانندگی تیتراژ فیلم من ناصر حجازی هستم... به تهیه کنندگی امیر رفیعی / زمستان ۱۳۹۴
- انتشار آلبوم «دوئل در آینه» / خرداد

رضا یزدانی خوانندگی و آهنگسازی برای سینما را در سال ۱۳۸۳ آغاز کرد

 تصاویر جدید رضا یزدانی

سینمایی:
- حکم (۱۳۸۳)
-رئیس (۱۳۸۵)
-محاکمه در خیابان (۱۳۸۷)
- گام‌های معلق (۱۳۸۷)
-کیفر (۱۳۸۸)
- طهران تهران (۱۳۸۸)
- بوی گندم (۱۳۸۹)
- خودزنی (۱۳۹۰)
- خط ویژه (۱۳۹۲)
- متروپل (۱۳۹۲)
-۳۶۰ درجه (۱۳۹۳)
- من ناصر حجازی هستم... (۱۳۹۴)

عکسهایی از رضا یزدانی

عکس رضا یزدانی

 تصاویر همسر و دختر رضا یزدانی

عکس های جدید رضا یزدانی

کامبیز دیرباز، رضا یزدانی، بهرام رادان

عکس های رضا یزدانی

عکس رضا یزدانی و همسرش

عکس رضا یزدانی

رضا یزدانی و مهران مدیری

عکس رضا یزدانی

عکس رضا یزدانی

 

عکس رضا یزدانی و طناز طباطبایی

گردآوری: بخش فرهنگ و هنر بیتوته

منابع:

hamshahrionline.ir

fa.wikipedia.org



از دنیای هنر و هنرمندان بیشتر بدانید

• مختصری از بیوگرافی کاترین مک فی خواننده آمریکایی(+ تصاویر)